برنامه هایی فقط برای پر کردن بیلان کار و کسب درآمد!
2 دی 1389
دو هفته قبل درخواست برگزاری 5 دورۀ (کارگاه آموزشی) برای تربیت کادر متخصص برای پیشگیری از اعتیاد داده شد. با وجود مشغلۀ زیاد، برگزاری این دوره ها را به دلیل کمک به تجهیز مرکز خدمات پژوهشی مرکز مطالعات جوانان استان، قبول کردم اما به شرط انجام آن با استاندارهای قابل قبول. در همین دو هفته دو موضوع رخ داده که بیان آن باعث تأسف است، اما واقعیتی است از آنچه در کشورمان رخ می دهد. واقعیتی است که ما چگونه برنامه ها و قوانین بسیار مترقی را به پایین ترین سطح تنزل می دهیم.
اولین مورد به سفارش کردن برای دادن تدریس به فردی بود که به هیچ وجه تخصص لازم را برای برگزاری سرفصل کارگاه ها را نداشت. فردی با تخصص کودکان استثنایی از دانشگاهی بدون اعتبار، بیاید و مثلاً پیشگری از اعتیاد را آن هم بعضاً برای افرادی درس دهد که خودشان مدرک کارشناسی ارشدشان را از دانشگاه های معتبر گرفته و سال ها مدرس دانشگاه بوده اند. تا کمی عصبانی نشدم، دست از سرم برداشته نشد!!
مورد دوم نیز، زمانی رخ داد که به مسئولین دوره گفتم که نام بعضی از افراد را از فهرست شرکت کنندگان خط خواهم زد، چون این افراد با هدف تصریح شدۀ دوره که تربیت کادر ماهر در زمینه پیشگیری از اعتیاد است همخوانی ندارند. خیلی ساده گفته شد: چه اشکال دارد بیایند دوره ای بگذراند و مدرکی بگیرند... اجازه ندادم بیش از این ادامه دهند. گفتم مگر این دوره را گذاشته اند و میلیون ها تومان فقط در این استان خرج می کنند که بنده رزومۀ خودم را تکمیل کنم، آن یکی پولی بگیرد و دیگری مدرکی که بر اساس آن پایه ای بر سنوات اش بیفزاید!!
مشکل کشورمان در بسیاری از موارد نه سیاست ها و نه برنامه ها و نه عدم بودجه است، مشکل، ما هستیم انسان هایی که این ها را اجرا می کنیم
دو هفته قبل درخواست برگزاری 5 دورۀ (کارگاه آموزشی) برای تربیت کادر متخصص برای پیشگیری از اعتیاد داده شد. با وجود مشغلۀ زیاد، برگزاری این دوره ها را به دلیل کمک به تجهیز مرکز خدمات پژوهشی مرکز مطالعات جوانان استان، قبول کردم اما به شرط انجام آن با استاندارهای قابل قبول. در همین دو هفته دو موضوع رخ داده که بیان آن باعث تأسف است، اما واقعیتی است از آنچه در کشورمان رخ می دهد. واقعیتی است که ما چگونه برنامه ها و قوانین بسیار مترقی را به پایین ترین سطح تنزل می دهیم.
اولین مورد به سفارش کردن برای دادن تدریس به فردی بود که به هیچ وجه تخصص لازم را برای برگزاری سرفصل کارگاه ها را نداشت. فردی با تخصص کودکان استثنایی از دانشگاهی بدون اعتبار، بیاید و مثلاً پیشگری از اعتیاد را آن هم بعضاً برای افرادی درس دهد که خودشان مدرک کارشناسی ارشدشان را از دانشگاه های معتبر گرفته و سال ها مدرس دانشگاه بوده اند. تا کمی عصبانی نشدم، دست از سرم برداشته نشد!!
مورد دوم نیز، زمانی رخ داد که به مسئولین دوره گفتم که نام بعضی از افراد را از فهرست شرکت کنندگان خط خواهم زد، چون این افراد با هدف تصریح شدۀ دوره که تربیت کادر ماهر در زمینه پیشگیری از اعتیاد است همخوانی ندارند. خیلی ساده گفته شد: چه اشکال دارد بیایند دوره ای بگذراند و مدرکی بگیرند... اجازه ندادم بیش از این ادامه دهند. گفتم مگر این دوره را گذاشته اند و میلیون ها تومان فقط در این استان خرج می کنند که بنده رزومۀ خودم را تکمیل کنم، آن یکی پولی بگیرد و دیگری مدرکی که بر اساس آن پایه ای بر سنوات اش بیفزاید!!
مشکل کشورمان در بسیاری از موارد نه سیاست ها و نه برنامه ها و نه عدم بودجه است، مشکل، ما هستیم انسان هایی که این ها را اجرا می کنیم